W granicach NRPK znajduje się siedem wiosek, których mieszkańców wysiedlono w l. 1939-46: Żurawin, Dydiowa, Łokieć, Dźwiniacz Górny, Tarnawa Wyżna i Niżna oraz Sokoliki. Ponad siedem tysięcy dawnych mieszkańców rozrzuconych za sprawą ówczesnych reżimów sowieckiego i polskiego na różne strony obecnej granicy ukraińsko- polskiej zasługuje na to, by wspomnieć o ich „małych ojczyznach”, przez które przetoczył się okrutny wiek XX.

Żurawin

W dokumentach odnaleźć można informację o nadaniu przywileju lokacyjnego wsi jeszcze przed 1444 r. rycerzowi Zankowi z Turki przez polskiego króla Władysława Warneńczyka. Była to najstarsza osada w dolinie górnego Sanu, leżąca na dawnym rzymskim trakcie handlowym. Od XVI do XIX w. wzniesiono trzy drewniane cerkwie. We wsi znajdował się mały monastyr Bazylianów i browar dworski. W 1831 r. ludność Żurawina liczyła 850 osób. W pobliżu starej cerkwi, która została poważnie uszkodzona podczas walk I wojny światowej zbudowano w 1918 r. cerkiew w stylu neo-ukraińskim p.w. Przemienienia Pańskiego, zburzoną przez sowieckich pograniczników w 1957 r. Wieś, licząca w 1943 r. 808 mieszkańców została wysiedlona w l. 1944-46 w ramach „oczyszczania strefy przygranicznej”. Wyposażenie cerkwi zostało przeniesione w 1945 r. do cerkwi w Dniestrzyku Dębowym i Żukotynie.

Dydiowa

Wieś Dydiowa była lokowana przed 1529 r. przez wojewodę krakowskiego Piotra Kmitę. W 1589 r. wzniesiono cerkiew, na miejscu której w 1740 r. stanęła kolejna drewniana świątynia, która spłonęła w 1859 r. W 1860 r. zbudowano drewnianą trójdzielną cerkiew p.w. Zaśnięcia Matki Boskiej, która została zniszczona w 1956 r. przez sowieckich pograniczników, co upamiętnia tabliczka ustawiona przez miejscową ludność. We wsi co roku przebywał znany ukraiński pisarz i działacz Iwan Franko, który wraz z żoną odwiedzał miejscowego proboszcza Iwana Kuziwa, swego szkolnego kolegę i znawcę etnografii Bojków. Działała tu spółdzielnia rolnicza „Syła” i czytelnia „Proświty”. Wieś, licząca w 1938 r. 1332 mieszkańców została wysiedlona w l. 1940-46 w ramach „oczyszczania strefy przygranicznej”. Wyposażenie cerkwi zachowane w cerkwi w Dniestrzyku Dębowym zostało do 1993 r. zabrane przez dawnych mieszkańców Dydiowej przesiedlonych w okolice Sokala. Na terenie dawnej wsi zachowały się ruiny dworu wysadzonego w powietrze w l. 1960’, ruiny „domu stolarza”, w którym pod koniec XIX w. gościł Iwan Franko (aresztowany w 1890 r. w Dydiowej) oraz okazałe fundamenty innego budynku, kilka nagrobków na cmentarzu i dwa krzyże przydrożne.

Łokieć

Wieś Łokieć była lokowana przed 1565 r. przez wojewodę krakowskiego Piotra Kmitę. Najstarsze źródła mówiące o istnieniu cerkwi pochodzą z 1589 r. Trójdzielna drewniana cerkiew p.w. św. Michała Archanioła została wzniesiona w 1737 r., na jej miejscu powstała w 1927 r. kolejna cerkiew, zniszczona w 1955 r. przez sowieckich pograniczników. W 1938 r. ludność Łokcia liczyła około 655 osób. Wieś, licząca w 1943 r. 466 mieszkańców została wysiedlona w l. 1945-46. Wyposażenie cerkwi zostało przeniesione do cerkwi w Boberce. Do dziś na terenie nieistniejącej wsi zachowały się drzewa otaczające zniszczoną cerkiew, jej fundamenty oraz kilka nagrobków na cmentarzu uporządkowanym przez rodzinę Łymyczów, która ustawiła w miejscu cerkwi 3 krzyże oraz obelisk w pobliżu cmentarza.