Na ogół przyjmuje się, że przebiega ona od Przełęczy Łupkowskiej (640 m), dolinami Osławicy i Osławy po północnej stronie głównego wododziału, a doliną Laborca po stronie południowej. Cały interesujący nas teren leży zatem w Karpatach Wschodnich. W obrębie Karpat Wschodnich wyróżnia się dwa podłużne pasy, tzw. makroregiony: Beskidy Lesiste (zewnętrzna część łuku Karpat) i Beskidy Połonińskie (część wewnętrzna). W skład tego pierwszego wchodzą m.in. Góry Sanocko-Turczańskie między dolinami środkowego Sanu i Stryja oraz położone na południe od nich Bieszczady, rozciągające się od Przeł. Łupkowskiej po Przeł. Wyszkowską i dolinę Świcy. Przełęcze w głównym grzbiecie Karpat dzielą Bieszczady na Zachodnie (od Przeł. Łupkowskiej do Użockiej, najwyższy szczyt Tarnica 1346 m), Środkowe (od Przeł. Użockiej do Tucholskiej, Pikuj 1405 m) oraz Wschodnie (od Przeł. Tucholskiej do Wyszkowskiej, Czorna Repa 1288 m). W obecnych granicach Polski znajdują się zatem tylko Bieszczady Zachodnie i zachodnia część Gór Sanocko-Turczańskich.
Granicę między nimi przeprowadza się wzdłuż Sanu od granicy państwowej po ujście do Jeziora Solińskiego, a dalej na zachód – wzdłuż północnych podnóży pasma Korbani. Zbliżona do tego podziału jest systematyka geomorfologiczna, w której wyróżnia się Bieszczady Południowe, Bieszczady Środkowe (lub Niskie) obejmujące obszar pomiędzy doliną Sanu a linią kolejową, wreszcie tzw. Wyżynę Wańkowej, czyli północną część Gór Sanocko-Turczańskich.
Istnieje wreszcie podział turystyczny, w którym pod pojęciem „Bieszczady” rozumie się zarówno grzbiety właściwych Bieszczadów Zachodnich, jak i górzyste tereny położone dalej na północ, po linię kolejową, czyli tzw. Przedgórze Bieszczadzkie. Tak właśnie pojmowane Bieszczady obejmuje nasz przewodnik.