Ważniejsze epizody z przeszłości:

• 1489 r. - pierwsza historyczna wzmianka o wsi położonej w sobieńskich dobrach Kmitów.
• 1513 r. - Wancz - sołtys Wańkowej otrzymał od Piotra Kmity przywilej lokacyjny na założenie sąsiedniej wsi Ropienki.
• 1587 r. - w Wańkowej erygowano parafię prawosławną.
• 1663 r. - wg rejestru podatkowego właścicielem wsi był starosta sanocki Jerzy Wandalin Mniszech.
• 1672 r. - po najeździe Tatarów we wsi (wł. starosty sanockiego) ocalało 10 domów.
• 1792 r. - we wsi zbudowano i konsekrowano cerkiew parafialną p.w. św. Męczennicy Paraskewii.
• 1887 r. - rozpoczęto eksploatację odkrytej ropy naftowej.

Właściciele wsi:

• Wańkowa była wsią, prywatną należała do leskiego klucza dóbr Kmitów. W okresie staropolskim podobnie jak Lesko przechodziła wraz z dobrami leskimi w posiadanie kolejnych rodów magnackich: Stadnickich, Ossolińskich i Mniszków. W okresie zaborów znalazła się w posiadaniu szlachty zasłużonej dla polskiej tradycji niepodległościowej, m.in. Aleksandra Wiktora i Maksymiliana Zatorskiego.
• 1914 r. - podczas ofensywy rosyjskiej węgierski pułk honwedów dokonał masakry miejscowej ludności posądzonej o sprzyjanie Rosjanom.
• 1921 r. - po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wieś liczyła 111 domów i 659 mieszkańców (w tym wg. kryterium wyznaniowego 576 greko-katolików, 59 rzymskich katolików i 24 żydów wyznania mojżeszowego). Mieszkańcy wsi uważali się za Dolinian.
• 1930 - 38 r. - we wsi prowadzono intensywne poszukiwania ropy naftowej i wydobywano ją ze 150 szybów o głębokości ok. 500 m.
  1938 r. - do 1938 roku wydobyto w Wańkowej 460 tys. ton ropy.
• 1945 r. - 27 II sotnia UPA dokonała we wsi zabójstwa milicjanta Władysława Szymańskiego.
• 1985 r. - we wschodniej części wsi ustawiono drewnianą cerkiew przeniesioną z Ropienki, która służy mieszkańcom jako kościół rzymskokatolicki. 2002 r. - dziś w budynkach po dawnym PGR mieści się koziarnia Nikosa i Barbary Monolopulos produkująca znakomite sery.

Warto zobaczyć: 

• Park podworski z pomnikowymi dębami.
• Cerkiew drewniana grecko-katolicka (przeniesiona z Ropienki w 1985 r.) zbudowana była prawdopodobnie już w 1726 r. i przebudowana na przełomie XIX/XX wieku. Po Przeniesieniu jej do Wańkowej obiekt zrekonstruowano z przeznaczeniem na kościół rzymskokatolicki. Przed przeniesieniem stała w Ropience opuszczona. Świątynia wzniesiona w konstrukcji zrębowej w formie trójdzielnej o członach zbliżonych do kwadratu. Prezbiterium zamknięte trójbocznie przylegało do szerszej nawy i wczesnego babińca z wieżą. W jej wnętrzu był sufit i podwieszony chór, a na zewnątrz w połowie wysokości ścian daszek okapowy. Dachy podbite blachą okrywały caŁość budowli: prezbiterium dach wielopołaciowy, nawę i babiniec dwuspadowy o wspólnej kalenicy. Zwieńczała je baniasta ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę. Wieża cerkiewna konstrukcji słupowej oszalowana deskami o dwóch kondygnacjach przedzielonych daszkiem okapowym przykryta była dachem namiotowym z baniastą latarnią. Kamienna figura w formie kolumny zwieńczonej krzyżem z końca XIX wieku przy drodze do Olszanicy postawiona jest na kurhanie i według tradycji upamiętnia zniesienie pańszczyzny.

Nie istnieje już cenna cerkiew drewniana z 1792 r. p.w. św. Męczennicy Paraskewii. Zbudowana była z drewna modrzewiowego w konstrukcji zrębowej jako świątynia trójdzielna (bez wieży) przykryta trójkalenicowym dachem z sygnaturką i z krzyżem nad nawą. Opuszczona po wysiedleniach ludności w 1947 r. zamieniona została na magazyn. Najpierw rozebrano jej prezbiterium, zakrystię i zdjęto z dachu sygnaturkę, a we wnętrzu dobudowano drugą, kondygnację, aby powiększyć pomieszczenia magazynu. Po kilku latach w 1961 r. rozebrano stojąca przed wejściem do cerkwi dzwonnicę szkieletową, z przełomu XVIII/XIX w. Gdy nie natrafiono na opór miejscowego proboszcza i trudności, w 1963 r. rozebrano także cerkiew do końca, a drewno zostało sprzedane.
Przez kilka lat na placu cerkiewnym otoczonym starymi drzewami, przy skrzyżowaniu do Paszowej leżał krzyż ze szczytu cerkwi wraz resztką cebulki. Dziś jej pozostałością, jest stary cmentarz z resztkami nagrobków kamiennych z przełomu XIX/XX wieku.